Rb Den Bosch 260111 tandarts verdraait duim door toedoen 4 jarig jongetje; vader niet aansprakelijk

Rb Den Bosch 260111 tandarts verdraait duim door toedoen 4 jarig jongetje; vader niet aansprakelijk
3.1.  [[eiser] vordert een verklaring voor recht dat de vader aansprakelijk is voor de materiële en immateriële schade die hij ([[eiser]) heeft geleden en nog zal lijden als gevolg van de gedraging van [X]. De schade zal nader bij staat moeten worden opgemaakt. [[eiser] legt aan zijn vordering ten grondslag dat [X] onrechtmatig jegens hem heeft gehandeld, als gevolg waarvan zijn rechterduim is verdraaid.

3.2.  De rechtbank overweegt het volgende. Een kind jonger dan veertien jaar kan niet aansprakelijk worden gehouden voor zijn onrechtmatige gedragingen. Wel kan de ouder of voogd van het kind onder omstandigheden aansprakelijk zijn. Dit betreft een zogenaamde risicoaansprakelijkheid die in artikel 6:169 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek (hierna BW) is vastgelegd. Dit artikel luidt: “Voor schade aan een derde toegebracht door een als een doen te beschouwen gedraging van een kind dat nog niet de leeftijd van veertien jaren heeft bereikt en aan wie deze gedraging als een onrechtmatige daad zou kunnen worden toegerekend als zijn leeftijd daaraan niet in de weg zou staan, is degene die het ouderlijk gezag of de voogdij over het kind uitoefent, aansprakelijk.”

3.3.  De vordering van [[eiser] is gebaseerd op deze risicoaansprakelijkheid van de vader (pro se) voor de gedraging van [X]. Waar [[eiser] de vader heeft gedagvaard “in zijn hoedanigheid van vader en wettelijk vertegenwoordiger van [X]” begrijpt de rechtbank dat de vader als materiële procespartij heeft te gelden en niet [X]. Zo heeft ook de vader de dagvaarding opgevat.

3.4.  Vast staat dat de vader het ouderlijk gezag heeft over [X]. Verder is niet in geschil dat de beweging die [X] in de stoel met zijn hand of arm heeft gemaakt een als doen te beschouwen gedraging betreft. Aan die voorwaarden van artikel 6:169 lid 1 BW is dus voldaan.

3.5.  Vervolgens moet beoordeeld worden of de gedraging van [X] een toerekenbare onrechtmatige daad oplevert. Daarbij moet geabstraheerd worden van zijn leeftijd. Het gaat er dus om of de gedraging van [X] als onrechtmatig is te beschouwen als hij veertien jaar of ouder zou zijn geweest.

3.6.  Partijen verschillen van mening over de precieze toedracht. Het bewijs van de door [[eiser] geschetste toedracht rust op grond van de wet op [[eiser]. Of [[eiser] bewijs moet worden opgedragen van die toedracht, hangt af van het antwoord op de vraag of de vordering, uitgaande van de door [[eiser] geschetste toedracht, kan worden toegewezen of niet. Is dat niet het geval dan komt de rechtbank ook niet toe aan het opdragen van bewijs.

3.7.  Uit de door [[eiser] geschetste toedracht blijkt het volgende. De schade aan de duim is ontstaan doordat [X], toen [[eiser] zijn beide handen vastpakte om die weg te halen van zijn mond, een van zijn handen lostrok om te voorkomen dat [[eiser] er in zou slagen zijn handen weg te halen en met de behandeling zou kunnen beginnen. Aan het ter afwering lostrekken van een hand door [X] was in de geschetste situatie het risico verbonden dat [[eiser] letsel zou oplopen. Dat letsel is ook ontstaan. Maar dat maakt nog niet dat de gedraging van [X] onrechtmatig is. Dat is pas het geval als het risico op ernstig letsel bij [[eiser] door de gedraging zo waarschijnlijk was dat [X] zich uit het oogpunt van maatschappelijke zorgvuldigheid van die gedraging had moeten onthouden. Verder is van belang of niet al te bezwaarlijke veiligheidsmaatregelen genomen hadden kunnen worden ter voorkoming van letsel. In dat verband speelt een rol dat de gedraging plaatsvond tijdens een behandeling van een patiënt door een tandarts.

3.8.  Duidelijk is dat [X] erg bang was voor de tandarts omdat de week daarvoor bij hem een kies was getrokken zonder verdoving. [[eiser] was daarvan op de hoogte. [[eiser] heeft eerst tien minuten lang geprobeerd [X] gerust te stellen, maar [X] weigerde zijn mond open te doen. Daarop heeft [[eiser] de assistente gevraagd om er nóg een assistente bij te roepen. Terwijl [[eiser] alleen was met [X] heeft hij de beide handen die [X] voor zijn mond hield om te voorkomen dat hij behandeld zou worden, vastgepakt, met de bedoeling deze weg te halen. [[eiser] stelt dat hij eerst alleen met een spiegel in de mond van [X] wilde kijken maar gesteld noch gebleken is dat [[eiser] dit aan [X] heeft uitgelegd. Maar ook als dat wel het geval zou zijn, doet dat niet af aan het feit dat [X] bang was, zijn mond niet open wilde doen en [[eiser] vervolgens tegen [X]s wil zijn handen vastpakte. Onder de geschetste omstandigheden is de afwerende reactie van [X] aan te merken als een (paniek)reactie die niet zo onverwachts was dat [[eiser] daar als professioneel hulpverlener met (een ter zitting gebleken) ruime ervaring als tandarts niet op bedacht hoefde te zijn. [[eiser] heeft de ingeroepen extra assistentie, die hij kennelijk nodig vond om op een (voor hem) veilige en verantwoorde wijze tot behandeling te kunnen komen, niet afgewacht maar is alleen doorgegaan. Niet valt in te zien waarom hij de komst van beide assistentes niet had kunnen afwachten. [[eiser] heeft daar ook geen argumenten voor aangevoerd. Nadat beide assistentes aanwezig waren, is [X] vervolgens zonder problemen behandeld. [[eiser] had dus zelf eenvoudig maatregelen kunnen nemen ter voorkoming van letsel. Hij had daartoe al actie ondernomen, maar heeft er zonder goede redenen voor gekozen de komst van beide assistentes niet af te wachten.

3.9.   Het was voorzienbaar dat de hand van [[eiser] bij een afwerende beweging van [X] in de geschetste omstandigheden in aanraking zou komen met de hand van [X]. Maar dat daarbij ook daadwerkelijk letsel zou ontstaan was naar het oordeel van de rechtbank niet te verwachten. Het ligt meer voor de hand dat het in aanraking komen van de handen van [X] en [[eiser] alleen tot lichamelijk contact zou hebben geleid en niet meer dan dat. Verder geldt dat, zonder afbreuk te willen doen aan het letsel dat [[eiser] heeft opgelopen en mogelijk nog zal oplopen, de gevolgen van het letsel niet als heel groot zijn aan te merken. [[eiser] voert nog steeds zijn werkzaamheden als tandarts uit. Bij een eventuele toekomstige operatie zal [[eiser] weliswaar enige weken zijn functie niet kunnen uitoefenen maar dat is van tijdelijke aard. Verder bestaat een kans op voortijdige artrose maar of zich dat zal voordoen en wat daarvan de gevolgen zijn, is niet duidelijk. De kans dat ernstig letsel zou ontstaan bij [[eiser] door de (paniek)reactie van [X] was dus naar het oordeel van de rechtbank niet zo groot dat die reactie onzorgvuldig was.

3.10.  Gelet op wat onder 3.8 en 3.9 is overwogen concludeert de rechtbank dat de gedraging van [X], als hij veertien jaar of ouder zou zijn geweest, niet als onrechtmatig is te beschouwen. De vader is daarom niet aansprakelijk voor de gedraging van [X].

3.11.  Omdat de vordering, uitgaande van de door [[eiser] gestelde toedracht, niet toewijsbaar is, is bewijs van die toedracht niet relevant. LJN BP3098