Rb Breda 160412 whiplash en depressie; causaal verband niet doorbroken door ongevallen voor en na het verkeersongeval, evenmin door persoonlijkheidsstructuur

Rb Breda 160412 whiplash & depressie; causaal verband niet doorbroken door ongevallen voor en na het verkeersongeval, evenmin door persoonlijkheidsstructuur; kosten € 2.831,84 (10,10 uur x 200,00 + 6% + 19% + griffierecht)
3.  De beoordeling 

3.1.  Gelet op de omstandigheid dat partijen in België woonachtig respectievelijk gevestigd zijn, dient de rechtbank allereerst te beoordelen of de Nederlandse rechter rechtsmacht heeft en, zo dit het geval is, welk recht op de rechtsverhouding van partijen van toepassing is. 

3.2.  Nu het schadetoebrengende feit (een verkeersongeval) zich in Goirle heeft voorgedaan, is de Nederlandse rechter op grond van art. 5 lid 3 EEX-Verordening (Verordening EG 44/2001 van de Raad van 22 december 2000) bevoegd om van het onderhavige verzoek kennis te nemen. 
  De vraag welk recht van toepassing is dient te worden beantwoord aan de hand van het Haagse Verdrag van 4 mei 1971 inzake de wet welke van toepassing is op verkeersongevallen op de weg (Trb. 1971, 118). Aangezien het ongeval in Goirle heeft plaatsgevonden en gesteld noch gebleken is dat sprake is van omstandigheden die leiden tot toepassing van de uitzonderingsbepalingen van voormeld verdrag, is ingevolge de in art. 3 van voormeld verdrag neergelegde hoofdregel Nederlands recht van toepassing. 

3.3.  De rechtbank gaat uit van de volgende tussen partijen vaststaande feiten: 
  a. Op 21 november 2000 is [verzoeker], toen hij in zijn (personen)auto stond te wachten voor een stoplicht in Goirle, van achteren aangereden (hierna: het verkeersongeval) door J. Velden. De aansprakelijkheid waartoe de personenauto van Velden in het verkeer aanleiding kan geven, was krachtens de Wet aansprakelijkheidsverzekering motorrijtuigen verzekerd bij De Vaderlandsche; 
  b. De Vaderlandsche heeft aansprakelijkheid voor het verkeersongeval erkend. Zij heeft in de periode van 2001 tot en met 2008 een aantal malen voorschotbedragen aan [verzoeker] uitgekeerd; 
  c. [verzoeker] was vanaf 1990 als vrachtwagenchauffeur in dienst bij Hoogen Transport. Sinds het verkeerongeval heeft [verzoeker] geen loonvormende arbeid meer verricht en ontvangt hij een uitkering, aanvankelijk krachtens de Ziektewet en nadien krachtens de Wet op de Arbeidsongeschiktheidsverzekering. Daarnaast ontvangt hij van zijn ex-werkgever maandelijks een bedrag van EURO 400,00. [verzoeker] doet enkele uren per week vrijwilligerswerk op een basisschool in Poppel; 
  d. Op gezamenlijk verzoek van partijen heeft [psychiator], psychiater (hierna: [psychiator]), verbonden aan de Rijksuniversiteit Groningen, een expertise verricht. In zijn rapport van 11 maart 2011 staat onder meer: 

  “(…)Conclusie 

  Betrokkene heeft na een achterop aanrijding klachten gekregen zoals die vaak in deze omstandigheden voorkomen, met name nekklachten en hoofdpijn, maar bij hem zijn deze klachten niet meer overgegaan. De nekpijn is wel naar de achtergrond verdwenen, maar hoofdpijn is een aanhoudende en wat hem betreft de centrale klacht tot heden. Daarbij is hij futloos en initiatiefloos, voelt hij zich altijd moe, kan hij zich  nauwelijks tot iets zetten en moeten zijn ouders voor zijn dagstructuur zorgen. Hij maakt een depressieve  indruk, geheel conform de informaties die over de afgelopen jaren over hem bekend zijn. Het onderzoek bevestigt dat gesproken moet worden van een depressieve stoornis (DSM-IV criteria). De hoofdpijn, waarvan op basis van eerder onderzoek en neurologische expertise moet worden aangenomen dat er geen somatische verklaring te vinden is, kan in het DSM-IV begrippenkader aanvullend geclassificeerd worden als een somatoforme pijnstoornis, maar dit heeft geen verklarende betekenis. De beschikbare informatie wijst er op dat zijn functioneren drastisch is verslechterd en dat hij afhankelijk functioneert en zelf geen richting geeft aan zijn leven. Uit huisartsinformatie blijkt dat hij vóór het ongeval in 2000 neigde tot rugklachten en dat hij ook al eerder in samenhang met een vermoedelijk kleine aanrijding last had van nekklachten en hoofdpijn. Het geheel aan beschikbare informaties maakt een consistente indruk. Al in 2001 sprak zijn behandelend psychiater over een pijnstoornis en een depressieve stoornis. Dat is nu niet anders, maar de volgorde zou ik omkeren, hoewel in zijn beleving de hoofdpijn wel vooraf gaat. De indruk van de psychiater Colon in 2006, dat sprake zou zijn van een chronische psychotische stoornis, kan ik niet bevestigen. Anderen hebben dat ook niet gedaan. Ik kan ook geen katatone verschijnselen waarnemen, wel een tremor die ik duid als uiting van gespannenheid. 
   
Beantwoording van de vraagstelling 

1. Welke zijn de huidige klachten en welke afwijkingen neemt u waar bij uw onderzoek? Welke diagnose stelt u voorop? 
Zie verslag. Ik vind dat de depressieve stoornis voorop gesteld moet worden. Daarnaast kan de persisterende hoofdpijn gerubriceerd worden (niet ‘verklaard’) als een pijnstoornis. Beide conform DSM-IV criteria. 

2. Hoe is het beloop van de klachten tot nu toe geweest? 
Ik moet aannemen dat de hoofdpijn een chronische klacht is. De behandelend psychiater sprak een jaar na het ongeval over een depressieve stoornis; die aanduiding was niet eerder gebruikt. Sindsdien zijn de depressieve klachten kennelijk gebleven, maar het valt natuurlijk wel op dat ze bij divers psychiatrische expertises niet vermeld worden. Ik kan dat niet verklaren; ik kan slechts vaststellen dat de diagnose depressieve stoornis mijns inziens thans zeker van toepassing is en ik stel vast dat de behandelend psychiater daarin consistent is. 

3. Welke van de huidige klachten en afwijkingen op uw vakgebied zouden thans waarschijnlijk afwezig zijn als het ongeval niet had plaatsgevonden? 

Hoofdpijn is blijkens de huisartsgegevens ook vóór het ongeval in 2000 een klacht geweest, maar het staat niet vast dat dit méér dan een voorbijgaande klacht was destijds. Zou zonder ongeval in 2000 nu geen hoofdpijnklacht bestaan? Ik kan geen medisch causaal verband met het ongeval aantonen nu de neurologische expertise daar geen aanwijzingen voor heeft aangeleverd. Hoofdpijn zonder organisch substraat komt zeer veel voor en alleen al daarom is het aannemelijk dat betrokkene er niet in enigerlei mate last van had kunnen hebben, het ongeval weggedacht. Hoofdpijn wordt gewoonlijk beschouwd als een neurologische diagnose. Weliswaar kent de psychiatrie de categorie pijnstoornis, maar ik meen dat de beoordeling van deze klacht toch op neurologisch terrein dient te liggen. Probleem is altijd wel dat de ernst niet te objectiveren is en dat de preoccupatie er mee individueel bepaald is. De depressieve stoornis vloeit in de beleving van betrokkene voort uit de hoofdpijn. Ik sluit dat ook niet uit, maar moet toch vaststellen dat dit een ongebruikelijk gevolg is. Aanlegfactoren en persoonlijkheidskenmerken hebben als regel duidelijk invloed op het risico dat men depressief wordt. Ik acht een complexe en dus geen simpele monocausale verklaring, zoals bijna altijd in de psychiatrie, aannemelijk. Ik durf dan ook niet uit te spreken dat zonder ongeval nu geen depressieve stoornis zou bestaan. Het komt mij voor dat hier een arbitraire beslissing moet worden genomen die ik niet vanuit mijn deskundigheidsgebied wetenschappelijk verantwoord kan noemen. 
(…) 
5. Acht u wat betreft de onder 3 omschreven ongevalsgevolgen thans een eindtoestand bereikt? Zo nee, wanneer verwacht u die dan wel? Zo ja, wilt u dan aangeven in welke klasse (1 = geen beperking; 2 = milde beperking; 3 = matige beperking; 4 = aanzienlijke beperking; 5 = extreme beperking) volgens de tabel op bladzijde 363 van de AMA Guides 5e editie u het functioneren van betrokkene taxeert: a. in ADL activiteiten; b. in het sociaal functioneren; c. in de concentratie; d. in de adaptatie aan stressvolle omstandigheden? 

Ik verwijs naar de paragraaf ‘beperkingen’. Voor de genoemde categorieën kom ik uit op score ‘matige beperking’. Ik wijs er wel op dat ik terzake geen onderscheid maak tussen wel en niet als ongevalsgevolg te duiden beperkingen. Ik herleid de beperkingen primair tot de depressieve stoornis en daarover merk ik op dat de tijdsrelatie met het ongeval op zichzelf geen causaal verband impliceert, dat ik deze depressie ook niet exclusief als ongevalsgevolg kan zien en dat het onderscheid ten opzichte van andere mogelijk oorzakelijke factoren niet betrouwbaar en objectief mogelijk is. 
(…)”. 

3.4. [verzoeker] baseert zijn verzoek op de Wet deelgeschilprocedure voor letsel- en overlijdensschade (hierna: de Wet deelgeschilprocedure). [verzoeker] legt aan zijn verzoek ten grondslag dat hij tengevolge van het verkeersongeval, waarbij hij een ernstige whiplash heeft opgelopen, hoofdpijn- en depressiviteitsklachten heeft ontwikkeld welke nog steeds voortduren. [verzoeker] stelt zich op het standpunt dat het bestaan van het causaal verband tussen zijn klachten en het verkeersongeval wordt bevestigd door het rapport van [psychiator]. Voornoemde klachten hebben ertoe geleid, zo vervolgt [verzoeker], dat hij arbeidsongeschikt is geraakt. [verzoeker] stelt dat hij daardoor schade heeft geleden, zoals inkomensschade, reiskosten, schade door afgenomen zelfwerkzaamheid en smartengeld. De omvang van zijn schade staat nog niet vast staat, maar deze bedraagt meer dan de door De Vaderlandsche betaalde voorschotten, aldus [verzoeker]. 

3.5. De Vaderlandsche stelt zich primair op het standpunt dat het verzoek van [verzoeker] niet ontvankelijk verklaard moet worden omdat de onderhavige zaak zich niet leent voor behandeling in een deelgeschilprocedure. Zo de rechtbank niet al direct zou oordelen dat er geen sprake is van causaal verband, dan is naar het oordeel van De Vaderlandsche nader deskundigenonderzoek/bewijslevering noodzakelijk. Daarnaast bestaat er tussen partijen ook over de omvang van de schade, waaronder de vraag in hoeverre de verdiencapaciteit van [verzoeker] is beïnvloed door de gestelde beperkingen, geen eenduidigheid. Subsidiair stelt De Vaderlandsche zich op het standpunt dat het causaal verband tussen de door [verzoeker] gestelde klachten en het verkeersongeval ontbreekt en dat dit causaal verband ook niet volgt uit de rapportage van [psychiator]. 

3.6. Met betrekking tot het primaire verweer van De Vaderlandsche overweegt de rechtbank het volgende. De deelgeschilprocedure biedt betrokkenen bij een geschil over letsel- of overlijdensschade een eenvoudige en snelle toegang tot de rechter. Doel van de procedure is het verkrijgen van een rechterlijke beslissing over onderwerpen die partijen verdeeld houden en aldus in de weg staan aan de totstandkoming van een minnelijke regeling. 

3.7. Ingevolge artikel 1019z Rv dient de rechter te beoordelen of de verzochte beslissing voldoende kan bijdragen aan de totstandkoming van een vaststellingsovereenkomst. De investering in tijd, geld en moeite moeten aldus worden afgewogen tegen het belang van de vordering en de bijdrage die een beslissing aan de totstandkoming van een minnelijke regeling kan leveren. Indien een deelgeschilbeslissing geen bijdrage kan leveren aan de totstandkoming van een minnelijke regeling, dient de rechter het verzoek tot beslechting van een deelgeschil af te wijzen. 

3.8. Het verzoek van [verzoeker] ziet in hoofdzaak op het verkrijgen van een beslissing over het causaal verband tussen de klachten en beperkingen van [verzoeker] en het verkeersongeval en niet op het verkrijgen van een eindbeslissing. De Vaderlandsche heeft ter gelegenheid van de mondelinge behandeling aangegeven dat – indien de rechtbank oordeelt dat er sprake is van causaal verband tussen de klachten van [verzoeker] en het verkeersongeval – een dergelijke beslissing voor haar aanleiding is om opnieuw met [verzoeker] in gesprek te gaan over de schadeafwikkeling. Nu de rechtbank – zoals uit haar overwegingen hierna zal blijken – geen noodzaak ziet tot bewijslevering, is de rechtbank van oordeel dat de investering in tijd, geld en moeite beperkt zal zijn en dat de beslissing een bijdrage kan leveren aan de totstandkoming van een minnelijke regeling. Daarmee leent onderhavig geschil zich voor behandeling in een deelgeschilprocedure. Het primaire verweer van De Vaderlandsche wordt daarom verworpen. 

3.9. Partijen twisten over de vraag of er sprake is van causaal verband tussen het ongeval en de beperkingen van [verzoeker]. 

3.10. De rechtbank stelt voorop dat [verzoeker] dient te stellen en – zonodig te bewijzen - dat hij beperkingen heeft als gevolg van gezondheidsklachten die in causaal verband staan tot het verkeersongeval. 

3.11. Partijen hebben in verband met het geschil over de causaliteitsvraag in samenspraak [psychiator] verzocht onderzoek te doen naar de huidige klachten van [verzoeker] en het bestaan van causaal verband tussen die klachten en het verkeersongeval. [psychiator] heeft op 11 maart 2011 hierover een rapport uitgebracht. Nu beide partijen het rapport van [psychiator] als leidend beschouwen en dit rapport ten grondslag hebben gelegd aan hun stellingen, zal de rechtbank dit rapport als uitgangspunt nemen bij de beoordeling van de vraag of er sprake is van het voormelde causaal verband. 

3.12. Met betrekking tot de klachten van [verzoeker] vermeldt [psychiator] in zijn rapport dat [verzoeker] een depressieve indruk maakt, dat hij futloos en initiatiefloos is, dat hij zich altijd moe voelt, dat hij zich nauwelijks tot iets kan zetten en dat zijn ouders voor zijn dagstructuur moeten zorgen. [psychiator] diagnosticeert deze klachten als een depressieve stoornis. Voorts kan de hoofdpijn, hoewel daarvoor geen somatische verklaring aanwezig is, geclassificeerd worden als een somatoforme pijnstoornis. Het bestaan van deze objectief vastgestelde stoornissen is niet, althans onvoldoende betwist door De Vaderlandsche, zodat deze klachten door de rechtbank als vaststaand worden aangemerkt. 

3.13. Met betrekking tot de vraag welke van de gezondheidsklachten van [verzoeker] afwezig zouden zijn indien het verkeersongeval niet had plaatsgevonden, stelt [psychiator] zich - samengevat - op het standpunt dat hij met betrekking tot de hoofdpijnklachten geen medisch causaal verband met het verkeersongeval kan aannemen. Met betrekking tot de depressieve stoornis vermeldt [psychiator] dat “aanleg en persoonlijkheidskenmerken als regel duidelijk invloed hebben op het risico dat men depressief wordt en dat hij een complexe en dus geen monocausale verklaring aannemelijk acht”. [psychiator] vermeldt voorts dat “hij niet durft uit te spreken dat er zonder ongeval geen depressieve stoornis zou zijn ontstaan”. Voorts vermeldt hij bij zijn antwoord op vraag 5 dat de tijdsrelatie tussen de depressieve stoornis en het verkeersongeval op zichzelf geen causaal verband oplevert, dat hij de depressie ook niet exclusief als ongevalsgevolg kan zien en dat het onderscheid ten opzichte van andere mogelijke oorzakelijke factoren niet betrouwbaar en objectief mogelijk is. 

3.14. Aangaande het beloop van de hoofdpijnklachten vermeldt [psychiator] dat hij moet aannemen dat de hoofdpijn een chronische klacht is. Met betrekking tot het beloop van de depressieve stoornis concludeert [psychiator]: “De behandelend psychiater sprak een jaar na het ongeval over een depressieve stoornis; die aanduiding was niet eerder gebruikt.” en “de diagnose depressieve stoornis is mijns inziens thans zeker van toepassing en ik stel vast dat de behandelend psychiater daarin consistent is”. 

3.15. Nu [verzoeker] verzoekt om de door [psychiator] vastgestelde beperkingen aan het verkeersongeval toe te rekenen en [psychiator] alle beperkingen van [verzoeker] primair herleid tot de depressieve stoornis, acht de rechtbank het in zoverre in onderhavig geschil niet van belang of er sprake is van een causaal verband tussen de hoofdpijnklachten en het verkeersongeval. 

3.16. Ten aanzien van de depressieve stoornis leidt de rechtbank uit de antwoorden en conclusies van [psychiator], in onderling verband gelezen en bezien, af dat hij minstgenomen het verkeersongeval als één van de (medische) oorzaken van de depressieve stoornis bij [verzoeker] beschouwt, nu hij vermeldt dat er sprake is van een complexe verklaring voor de depressieve stoornis en hij de depressieve stoornis niet als exclusief ongevalsgevolg kan zien. Medisch gezien zou de depressie derhalve niet zijn ontstaan indien het ongeval niet had plaatsgevonden. 
Daarbij leidt de rechtbank uit het rapport van [psychiator] ook af dat de klachten ter zake zijn depressieve stoornis niet bestonden voorafgaand aan het verkeersongeval, doch dat deze pas daarna zijn ontstaan. Anders dan De Vaderlandsche aanvoert, volgt naar het oordeel van de rechtbank uit het rapport van [psychiator] derhalve dat voor de depressieve stoornis waaraan [verzoeker] lijdt wél een externe oorzaak is aan te wijzen. 

3.17. Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat het (juridisch) causaal verband tussen de depressieve stoornis van [verzoeker] en het verkeersongeval in voldoende mate is komen vast te staan. 

3.18. De vraag of en in hoeverre er sprake is van een persoonlijke - psychische - predispositie bij [verzoeker], kan in aanmerking worden genomen bij de bepaling van de schadeomvang. Daarbij dient de rechter af te wegen hoe de door de predispositie geschapen kwade kansen zich verhouden tot de goede kans dat zij zich niet zal manifesteren. Nu het verzoek van [verzoeker] echter ziet op het vaststellen van het causaal verband tussen het verkeersongeval enerzijds en de depressieve stoornis van [verzoeker] en zijn klachten anderzijds en niet op het vaststellen van de schadeomvang, zal de rechtbank zich hierover niet uitlaten. 

3.19. De Vaderlandsche heeft aangevoerd dat [verzoeker] - nadat rond 2005 zijn whiplashklachten waren genezen - pas de laatste jaren psychische klachten heeft ontwikkeld. Dit verweer wordt gelet op hetgeen [psychiator] ter zake het beloop van die klachten heeft geantwoord, verworpen. [psychiator] vermeldt immers in zijn rapport dat de behandelend psychiater al in 2001 (en voor het eerst) sprak over een depressieve stoornis. 

3.20. Door De Vaderlandsche is voorts aangevoerd dat [verzoeker] twee jaar voor het bewuste verkeersongeval bij een ander ongeval betrokken is geweest en dat [verzoeker] in 2003 opnieuw bij een ongeval betrokken is geraakt. Zoals hiervoor reeds overwogen volgt uit het rapport van [psychiator] dat de depressieve stoornis voor de eerste keer is vastgesteld een jaar na het verkeersongeval, zodat naar het oordeel van de rechtbank op grond van het rapport van [psychiator] (een begin van) een causaal verband tussen de depressieve stoornis en een aan het verkeersongeval voorafgaand ongeval niet kan worden aangenomen. Met betrekking tot het ongeval in 2003 heeft [verzoeker] ter gelegenheid van de mondelinge behandeling onweersproken verklaard dat hij toen van een keukentrapje is gevallen en een rib heeft gekneusd, en dat dat ongeval los staat van de klachten waar het in deze zaak om gaat. Aldus is de rechtbank van oordeel dat ook de genoemde ongevallen het causaal verband tussen de depressieve stoornis en het verkeersongeval niet doorbreken. 

3.21. Voorts is door De Vaderlandsche in het kader van haar betwisting van het bestaan van causaal verband aangevoerd dat - samengevat - de klachten waaraan [verzoeker] thans lijdt zeer veel voorkomen als gevolg van de persoonlijkheidsstructuur, zonder dat een externe oorzaak aan te wijzen is, dat [verzoeker] rond 2005 allerlei activiteiten ondernam die er op duiden dat er toen geen noemenswaardige klachten meer waren als gevolg van het verkeersongeval, dat het UWV hem toen minder dan 15 % arbeidsongeschikt achtte en dat er indicaties zijn die reden geven tot twijfel over de moraliteit van [verzoeker]. Die omstandigheden zijn naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende onderbouwd, mede gelet op het feit dat De Vaderlandsche in het kader van het onderzoek door [psychiator] met betrekking tot die door haar gestelde omstandigheden, alsmede de omstandigheid dat [verzoeker] twee jaren voorafgaand aan het verkeersongeluk en in 2003 een ongeluk is overkomen, geen vragen aan [psychiator] heeft gesteld dan wel opmerkingen hierover heeft gemaakt, maar zich aan het rapport van Van Den Bosch heeft geconformeerd. Het verweer van De Vaderlandsche ter zake wordt daarom verworpen. 

3.22. [psychiator] stelt voorts beperkingen vast bij [verzoeker] die hij primair herleid tot de depressieve stoornis. Na onderzoek komt [psychiator] uit op de score “matige beperking” op het gebied van ADL-activiteiten, sociaal functioneren, concentratie en adaptatie aan stressvolle omstandigheden. Door De Vaderlandsche zijn deze door [psychiator] gestelde beperkingen alsmede de omstandigheid dat die beperkingen hun oorzaak vinden in de depressieve stoornis, niet betwist. De rechtbank neemt daarom deze beperkingen en de omstandigheid dat deze beperkingen zijn te herleiden tot de depressieve stoornis als vaststaand aan. 

3.23. Nu de rechtbank hiervoor heeft vastgesteld dat er sprake is van causaal verband tussen de depressieve stoornis van [verzoeker] en het verkeersongeval alsmede dat de door [psychiator] gestelde beperkingen zijn te herleiden tot die depressieve stoornis, zal het verzoek van [verzoeker] aan de rechtbank om te beslissen dat alle beperkingen, zoals omschreven in het rapport van [psychiator], als gevolg van het ongeval op 21 november 2000 moeten worden toegerekend, toewijzen. 

3.24. Vast staat dat De Vaderlandsche aansprakelijkheid voor het verkeersongeval heeft erkend. Dit betekent dat, nu de rechtbank hiervoor heeft geoordeeld dat er sprake is van causaal verband tussen het verkeersongeval en de depressieve stoornis, De Vaderlandsche aansprakelijk is voor de schade die [verzoeker] als gevolg van de door [psychiator] in verband met dat verkeersongeval vastgestelde depressieve stoornis en daarmee samenhangende beperkingen heeft geleden en zal lijden en dat De Vaderlandsche die schade dient te vergoeden aan [verzoeker]. 

3.25. [verzoeker] heeft de rechtbank verzocht om te beslissen dat alle met die beperkingen verbandhoudende schade door De Vaderlandse behoort te worden vergoed. Dit betekent naar het oordeel van de rechtbank dat reeds nu een oordeel van de rechtbank zou worden gevraagd omtrent de toerekenbaarheid en de omvang van de schade, terwijl uit de stellingen van [verzoeker] een verzoek om een dergelijk oordeel niet volgt. De rechtbank begrijpt dit onderdeel van het verzoek daarom in meer algemene zin aldus dat [verzoeker] verzoekt te beslissen dat De Vaderlandsche de schade die [verzoeker] als gevolg van de door [psychiator] in verband met dat verkeersongeval vastgestelde beperkingen heeft geleden, dient te vergoeden. De rechtbank zal dit onderdeel van het verzoek in die zin toewijzen. 

Kosten van de deelgeschilprocedure 

3.26. [verzoeker] verzoekt tot slot dat de rechtbank beslist dat De Vaderlandsche de door hem in het kader van de deelgeschilprocedure gemaakte kosten dient te vergoeden. Bij brief 29 februari 2012 heeft [verzoeker] een urenspecificatie overgelegd en meegedeeld dat tot en met 28 februari 2012 5 uur en 40 minuten aan de deelgeschilprocedure is besteed, dat het uurtarief EURO 200,00, bedraagt, te vermeerderen met 6% kantoorkosten en 19% BTW en dat een bedrag van EURO 267,00 aan griffierecht is voldaan. Ter gelegenheid van de mondelinge behandeling is door [verzoeker] meegedeeld dat in aanvulling op de bij brief van 29 februari 2012 overgelegde urenspecificatie aan de voorbereiding van de mondelinge behandeling en de aanwezigheid bij de mondelinge behandeling in totaal 4,5 uur is besteed. Het totaal bedrag ter zake de kosten van de deelgeschilprocedure aan de zijde van de raadman van [verzoeker] bedraagt daarmee EURO 2.831,84 (10,10 uur x uurtarief EURO 200,00 x 6% kantoorkosten x 19% BTW + EURO 267,00 griffierecht). 

3.27. In art. 1019aa lid 1 Rv is bepaald dat de rechter in de beschikking de kosten begroot die gemoeid zijn met de behandeling van het verzoek aan de zijde van de persoon die schade door dood of letsel lijdt en dat de rechter daarbij alle redelijke kosten als bedoeld in art. 6:96 lid 2 BW in aanmerking neemt. Het dient derhalve redelijk te zijn dat deze kosten zijn gemaakt en de hoogte van deze kosten dient eveneens redelijk te zijn. 

3.28. Het verweer van De Vaderlandsche dat de door [verzoeker] gevorderde kosten met betrekking tot de onderhavige deelgeschilprocedure niet in redelijkheid zijn gemaakt omdat deze zaak zich niet leent voor behandeling in een deelgeschilprocedure wordt, nu de rechtbank hiervoor heeft geoordeeld dat dit wel het geval is, verworpen. Ten aanzien van de hoogte van de kosten heeft De Vaderlandsche geen verweer gevoerd. 

3.29. Nu het verzoek van [verzoeker] wordt toegewezen is de rechtbank van oordeel dat de door [verzoeker] in verband met het inroepen van juridische bijstand gemaakte kosten in redelijkheid zijn gemaakt. Nu De Vaderlandsche voorts het door de raadsman van [verzoeker] aan de deelgeschilprocedure besteedde uren en het gehanteerde uurtarief niet betwist, zal de rechtbank het verzoek van [verzoeker] om De Vaderlandsche te veroordelen in de kosten van de deelgeschilprocedure toewijzen. De rechtbank begroot deze kosten op een bedrag van € 2.831,84.  LJN BW4353